Drinkmonsters
Het gebeurt een enkele keer dat ik geconfronteerd wordt met een drinkende alcoholist. De herkenning en de schaamte. Het is een spiegel naar toen ik zelf nog dronk. De smoezen, waarom ik dronk. Het ontkennen van mijn drinkgedrag zoals: ‘ik ben geen alcoholist, mijn vriend/vriendin/buurman/buurvrouw drinkt nog veel meer dan ik’. Of ‘ik drink alleen in het weekend, dus ik kan geen alcoholist zijn, want alcoholisten drinken elke dag’. En uiteraard spijt de volgende dag als ik weer eens teveel gedronken had.
Soms zou ik willen, dat ik dingen gewoon voor kennisgeving aan kan nemen. Helaas, het lukt me vaak niet. Iedere keer is het weer schrikken als iemand van de zelfhulpgroep besluit toch sociaal te willen/kunnen drinken. Het is niet aan mij om iemand te overtuigen dat die grens allang gepasseerd is. Men moet het zelf ontdekken.
Generatieverschil? Echt wel! Ouderen(qua droogstand bedoel ik) die de hulpverlener gaan spelen. I.p.v. gewoon -zoals de zelfhulp bedoeld is-, hun EIGEN ervaringen vertellen. Sommige ouderen hebben nogal eens de neiging aan te komen met grote stukken (betweterige) zelfhulp teksten die voor jongeren in de club nog niet te begrijpen zijn en ze tegen de nog ‘onzekere’ haren instrijkt.