Fokkertjes

Kom ik vanmorgen op de afdeling bij vader Jan, is hij  in gesprek met de fysiotherapeute om een start te maken met lopen en weer leren zitten en staan vanaf stoel naar rollator en van rollator weer terug naar de stoel. Nou… ik moet zeggen, taaie meneer, die vader van ons. Fysiotherapeute geeft wat aanwijzingen en alsof er bijna niets gebeurd is, staat hij achter zijn rollator en loopt weer, en tamelijk goed zelfs.
Lees verder →

Even niets van me laten horen vanwege alle drukte wat met het overlijden van mijn moeder samenging. Het was een overlijden en crematie zoals het ‘in de boekjes’ beschreven wordt en volgens mij, niet echt vaak voorkomt. Tenminste niet met die ik tot nu toe meegemaakt heb.
Lees verder →

Woensdagmiddag worden we gebeld door het verpleeghuis. Of we willen komen, moeder vraagt naar ons. We krijgen de melding, dat het niet goed gaat. Als we aankomen wil moeder nog van alles regelen. Terwijl Ria vader Jan ophaalt, pakt moeder me vast en vraagt me: ‘Wil je goed op je vader passen? En ook de jongens, we zien ze niet zoveel, maar het doet ze meer als je denkt, hoor. Ze hebben het moeilijk.’ Ach, onze moeder. Terwijl ze zo aan het strijden is, wil ze nog de touwtjes in handen houden en blijven zorgen en regelen.
Lees verder →

Vader Jan heeft vanmorgen een afspraak met de kapper. Als ik om 10.00 uur bij hem kom zit hij op de ‘wip’. Ik moet naar de kapper hoor! Bij elke vreemde ‘witpak’ die hij ziet lopen, springt hij bijna uit z’n stoel vandaan,  en roept, ‘kapper?’  Helaas, er is er niet eentje bij van de kapper. Weet je wat? We gaan samen richting kapper en we gaan het daar wel even vragen. Jan is opgelucht, want stel je voor dat ze hem vergeten. De haren moeten er echt af!
Lees verder →

De bestralingskuur van Jo is achter de rug. Deze afgelopen week heeft haar nog ernstiger verzwakt, dan ze al was. De bult krimpt al wel, dat wel. Echter, momenteel is ze bijna niet meer in staat om een kopje of een beker op te tillen, omdat haar spieren weigeren te doen wat ze wil. Na deze bestralingsweek heeft ze alweer een flinke jas uitgedaan.
Lees verder →

Best wel heftig, de gevoelens van verwarring die me te parten spelen. Denk ik aan de ene kant: ‘Moeder, waar ben je mee bezig, het is een verloren strijd, probeer toch te aanvaarden.’ Aan de andere kant denk ik ook: ‘Het zou wel definitief zijn, er is geen weg terug als de dood er eenmaal is’. Wat zal ik haar missen als ze er niet meer is.
Lees verder →